MD&A Interview Partyflock

Zeg 'Braindead' tegen een ouwe gabber en hij weet meteen waar je het over hebt: niet zijn IQ, maar die gouden hakkûh-hit van MD&A uit 1997. Sinds Alex de Ras de naam nieuw leven in heeft geblazen kennen jonge hardcoreliefhebbers hem echter ook – en wel als die gozer met het lef om 100% live een set vol classics neer te zetten. Hij knipt alle bekende kicks en geluiden uit de nummers van toen, zet ze in zijn sampler en drumt ze op het podium met zijn vingers weer in elkaar.
Daarmee is Alex een uniek figuur in de hardcore anno 2018. Hij legt uit hoe hij is gekomen waar hij nu is, hoe het er in de nineties aan toeging, en hoe hij in de toekomst verder gaat.

Alex, je draait al jaren mee in de scene en je zit nog altijd vol enthousiasme. Maar hoe kwam je voor het eerst met hardcore in aanraking, hoe is de liefde begonnen?
Dat was in 1992, dus echt toen het net begon. Ik was 17. We gingen naar een feestje in de Jaarbeurs, The Final Exam heette het. Natuurlijk was dat het eerste evenement van ID&T, waar later Thunderdome uit zou groeien. Ik vond het ontzettend vet. Zo raakte ik al snel heel veel aan het feesten, en ik leerde iemand kennen die voor Dance 2 Eden werkte. Via hem ben ik ook de organisatie-kant ingerold.

Je kwam dus vrijwel vanaf dag één 'achter de schermen' terecht.
Ja, dat klopt. Het ging via iemand die voor een radiostation werkte waar ik wel eens inbelde op de uitzending. Hij zat daar als promotor, we raakten aan de praat en zo ben ik ook als promotor gaan werken. Ik werd er steeds meer bij betrokken. In het begin was het gewoon ieder weekend naar ieder feest toe, de Energiehallen en dat soort plekken. Flyers uitdelen kon toen nog gewoon in de zaal, haha! Je ging met zo'n pak papier de zaal in" – met zijn handen beeldt Alex een flinke doos flyers uit – "en intussen was je lekker aan het feesten. Fantastische tijd. Ik deed steeds meer voor Dance 2 Eden en ging rond '95 ook voor ze draaien. Meteen van m'n slaapkamer en kleine feestjes voor vrienden naar de Vechtsebanen – dat was een flinke kans.

Als ik het goed begrijp stond je er toen nog in je eentje. Hoe is MD&A vervolgens begonnen?
Ik kende Marco en Danny al van het feesten en we spraken gewoon af om eens een keer een track te maken. Heel vanzelfsprekend. We hadden via Dance 2 Eden ook Petrov leren kennen, en die zocht een paar tracks voor de eerste release op zijn nieuwe label Raver's Religion. Zo gezegd, zo gedaan. Petrov organiseerde onder dezelfde naam ook feesten en dat was natuurlijk gelijk gekoppeld aan MD&A , dus we begonnen meteen met optreden.

En dan: Braindead, de grote hit.
Het was intussen '97. We hadden tussendoor nog een release gehad en waren toen aan deze track begonnen. Die track werd vervolgens wel opgepakt door TMF Hakkûh, er was ook een video bij opgenomen, en opeens kende iedereen MD&A . Maar het werd steeds moeilijker om echt met z'n drieën te gaan zitten om te produceren, dat gaf wat gedoe, en toen ben ik er zelf uitgestapt. Marco en Danny zijn nog een paar jaar doorgegaan.

Wat gebeurde er voor jou in de tussentijd?
Ik bleef gewoon betrokken bij Dance 2 Eden , maar in '98 lag de hardcorescene nogal op zijn gat en stopten de eigenaren van toen ermee. Ik had ze nog overgehaald om een laatste feest te geven, 'The Final', maar daarna was het klaar. Het was een paar jaar stil, en toen ben ik uiteindelijk zelf onder de naam Dance 2 Eden kleine feesten gaan geven in een discotheek in Utrecht. Petrov kwam weer 'in the picture' en in 2003 stonden we weer in de Vechtsebanen ! De boel liep goed en we gingen zo jaren door. Maar met 20 Years Dance 2 Eden , dat is nu vijf jaar geleden, wilde ik iets speciaals doen. Ik heb Marco en Danny opgebeld: 'zullen we weer eens een MD&A optreden doen, met het twintigjarig bestaan?' Danny had het wel gezien, maar Marco vond het leuk. We hebben alle tracks opnieuw geproduceerd zodat we er live iets mee konden doen. Ik wilde namelijk niet live doen op de manier hoe we het vroeger deden, met stekkers eruit en gewoon playbacken.

© Stephan Versluijs

Met de stekkers eruit?
Tuurlijk! Zo deed iedereen het in die tijd. Niemand deed iets echt live, of heel weinig mensen deden het." Alex zegt het met een brede, verontschuldigende lach. "Wij hadden gewoon een DAT-tape aan staan en stonden met keyboards die niet eens aangesloten waren te doen alsof we aan het spelen waren. Iedereen wist dat, en iedereen vond het prima.

Het lijkt de mainstage van de grote dancefestivals van nu wel!
We waren onze tijd inderdaad ver vooruit… Kijk, het ging erom dat de jongens die de tracks hadden gemaakt op het podium stonden. We maakten er ook altijd een beetje een rare act van, met een gekke outfit ofzo. Alles kon toen nog in de hardcore, het was allemaal nog niet zo strak afgekaderd.

Even terug naar het heden – je ging dus weer met Marco optreden, en dit keer wel echt. Wat deden jullie precies?
Ik kocht een drumsampler en ben gewoon met wat vocals en kick-accenten begonnen. Marco was MC, en ik speelde over een backing track heen, dus het was semi-live. Helaas besloot Marco al snel om ermee te stoppen, om privé-redenen. Maar ik had de smaak te pakken en ging door. In 2015 werd ik geboekt voor Defqon, en toen ik op de timetable keek zag ik dat ik drie kwartier had in plaats van een halfuur. Daar had ik helemaal geen materiaal voor, maar ik improviseerde toch vaak al wel wat aan het einde van een set. Toen kwam ik op het idee van een live hardcore-medley. Die heb ik in een paar weken in elkaar gezet en 100% live gespeeld. Blijkbaar viel het in de zaal niet echt op, maar toen ik de volgende dag het filmpje online zette explodeerde de scene! De video ging viral. Ik kreeg van iedereen berichtjes en alles stond op z'n kop.

Tijd om het serieuzer aan te gaan pakken.
Ja, want als ik het filmpje zelf terugkeek had ik er nogal wat op aan te merken. Het was niet strak, ik wisselde van tempo… Het lukte me uiteindelijk om een goede drumdocent te vinden en sindsdien heb ik elke twee weken les. Zo kun je veel gerichter nieuwe dingen leren. Behalve aan m'n eigen skills te werken ben ook op zoek gegaan naar een vaste MC. Het is voor mij belangrijk om een MC erbij te hebben contact maakt met het publiek, want ik moet natuurlijk de hele tijd op mijn apparatuur gefocust zijn. Sietse (Da Mouth of Madness) bracht me in contact met MC Axys. Een schot in de roos!

Tegenwoordig speel je een halfuur volledig live, zonder backing tracks. Elke kickdrum en elk geluid speel je live, met de hand. Hoeveel moet je daar wel niet voor oefenen?
Hoe meer je traint, hoe beter je wordt. Het variëert, hoor. Voor Thunderdome heb ik bijvoorbeeld een paar weken lang iedere dag de hele set drie keer gespeeld. Dat moest echt goed gaan. Als ik geen grote optredens heb ben ik er ook mee bezig, oefen ik in overleg met mijn docent op bepaalde dingen, maar dan is het niet altijd zo veel.

Over veel doen gesproken… Jij bent niet alleen DJ en live-act, maar je hebt ook nog een gezin en een bedrijfje waarmee je websites bouwt. Is het niet lastig om dat allemaal te combineren met optreden om half 5 's nachts?
Nou, je moet bedenken dat ik gemiddeld één keer per maand op het podium sta, hè. Dat vind ik ook wel genoeg. Ik neem niet zomaar elke boeking aan. Ieder weekend 's nachts op pad gaan zou te veel zijn. Maar zoals het nu gaat is het vooral ook een hobby van me. Ik ben eigen baas, dus ik kan mijn tijd zelf indelen, en mijn hobby levert gelukkig ook nog wat op. Ik maak gewoon werktijd vrij om te oefenen. En als ik heb opgetreden laten mijn vrouw en dochter me wat langer in bed liggen.

MD&A live op Thunderdome - 25 years of Hardcore:


Heeft je werk ook dingen gemeen met je hobby? Een zekere interesse voor techniek misschien?
Ik vind techniek en gadgets leuk, en ik werk inderdaad altijd met apparatuur. Misschien komt mijn interesse voor draaien daar ook wel vandaan. In de tijd dat ik begon moest je het nog doen met cassettebandjes knippen, lekker zelf met die apparaten rommelen en spelen, uitvinden hoe het werkt. En eigenlijk knip en plak ik nu nog steeds: ik haal losse samples uit bestaande nummers, of soms krijg ik ze van de producer, en dan arrangeer ik ze zelf weer. Soms speel ik een bestaand deel van een track, maar soms gooi ik ook alles door elkaar. Ik moet dan uitvinden hoe ik kan doen wat ik wil met 16 knoppen en twee handen. Als het dan lukt om er iets moois van te maken is het fantastisch.

Je speelt als MD&A nog steeds de sounds uit de jaren '90. Wat is de toekomst van de 'early' scene nu de fans van de eerste dag in de veertig zijn?
Nou… Er is een jonge generatie, begin 20, die allemaal weer in Australians naar hardcorefeesten gaan. Ik sta er soms echt van te kijken en ik vind het heel gaaf. De early scene is niet meer zo groot als 'ie was – de opsplitsing van de hardcore in allemaal substromingen had je vroeger sowieso niet – dus je kunt geen early feest van 10.000 man meer geven. Maar er is wel echt nieuwe aanwas. Hardcore in het algemeen zal ook nooit verdwijnen. Je hebt op elk moment bepaalde soorten muziek, en je hebt ook altijd de extreme vormen daarvan, omdat er mensen zijn die dat gewoon tof vinden. De meest extreme vorm van dance is hardcore. Misschien blijven mensen het niet zo noemen, maar er zal altijd zoiets blijven bestaan.

En hoe zit het met je eigen toekomst, hoe hou je MD&A interessant?
Het wordt natuurlijk steeds moeilijker om 'nieuwe' samples te vinden, want op een gegeven moment zijn de early classics gewoon op. Maar op Thunderdome heb ik iets nieuws gedaan: een sample van Rammstein gepakt en er zelf een track omheen gebouwd. Dat beviel goed – ik ga die track trouwens ook uitbrengen, als onderdeel van een nieuwe EP! Verder ga ik vaker iets soortgelijks proberen: zelf nieuwe tracks bedenken om live uit te voeren, maar wel met samples of sounds uit de early-periode. Ook technisch leg ik de lat graag hoog, bijvoorbeeld door fingerdrumroutines te verzinnen die ik nog helemaal niet kan spelen. Na een uur oefenen lukt het dan opeens, en zo kan je weer verder bouwen aan iets nieuws.

Toen je begon was je de eerste hardcore artiest die 100% live ging. Hoop je navolging te creëren?
Ja, het lijkt me zeker leuk als meer mensen dit gaat doen. En het gebeurt ook wel, hoor. Ik las laatst dat Ruffneck tijdens zijn show in de Melkweg 'truly live' gaat. Ik ben heel benieuwd naar zijn set. 
En er zijn natuurlijk al artiesten die al langer live elementen aan hun show toevoegen, zoals Marc Acardipane, Noize Suppressor en Ophidian. Het zou gewoon mooi zijn als er een kleine scene opgroeit rondom het idee van helemaal live spelen.